Potpurik Kardanadam

Muhterem Tabldog okurları,

Son yazımızın tematik eksenine çöreklenen o partili geceden bu yana çok mazbut günler yaşıyorum. O malum cuma sonrası bütün cumartesiyi evde serilerek geçirmek fiziksel bir dinelme ve ayılma yaratmış, ancak benzer etkileri zihinsel bünyemde de görme ihtiyacım baki kalmıştı. İşte böyle bir ortamda, sakin bir Pazar gününe kısmet oldu Van Gogh Müzesi'ni gezmek. Yine Yelda ile gerçekleştirdiğimiz bu turdan kısa izlenimlerle başlayalım:

İlk evvela şunu söylemeliyim, her ne kadar turistik kalabalığa ve bir pop star mertebesine 'yükselmiş' bir ressamın eserlerini görüyor olmaya bağlı distortif etkiler söz konusuydu ise de, geldiğimden beri gerçekten en çok heyecanlandığım anları zannediyorum ki bu dört saatlik zaman dilimi dahilinde yaşadım. Müzenin 'teknik' olarak içeriğine dair pek bir şey anlatmak anlamlı olmaz herhalde, zaten internette bulunabilir malumatlar bunlar. Ben aslında daha fazla eser içermesini bekliyordum, oysa sonradan kesin bir şekilde öğrendim ki bu halihazırda en geniş Van Gogh koleksiyonuymuş. Müzede ‘Starry Night’ hariç, üstadın gözlere pelesenk olmuş tüm resimleri vardı. Bunlardan biri olan ‘Cornfield with Raven’i kanlı canlı görmek gerçekten irkilticiydi mesela. Ancak görmüş olmaktan en keyif aldığım tablo, kendimi bildim bileli (duyan da dört yaşımdan beri modern sanatın bağrında yetişmiş biri olduğumu sanır!) pek bir gözdem olan ‘Potato Eaters’ oldu. Tabloyla Van Gogh’un kendisinin de ayrı bir gönül bağı olduğunu, buna mukabil kardeşi Theo'nun zamanında bunu pek beğenmediğini, hatta dönemin bir sanatbilirinin tablo için ‘bu ne lan!’ demeye getirdiğini öğrendim, daha bir sevdim.




Bir de daha önce hiç bilmediğim bir tablosu ziyadesiyle etkileyiciydi: ‘Old Church Tower at Nuenen’. Van Gogh’un genellikle allı pullu, yarı akıllı yarı deli, nevrotik coşkulu yanıyla sunulmasına karşılık, kendisinin daha karanlık, daha naif, daha uhrevi ve fakat içten içe ölüm odaklı temayüllerini görmek daha ilginç ve cezbediciydi doğrusu.




Bir ara Yelda, Van Gogh’un ölmeden sadece 10 yıl önce resim yapmaya başladığına dikkatimi çekince, yüzümde umutlu bir mutluluk ifadesi belirdi. “Yani hâlâ geç kalmadık, onun için mutlu oldun, değil mi?” diye sorduğunda cevabım olumluydu (burada hemen aklıma, bu mevzuda hassas olduğunu bildiğim İdil geldi tabii). Ancak bu olumlayıcı cevap, ilerleyen dakikalarda üstadın 37 yaşında ölmüş olduğu gerçeğiyle yüzleşmemle ardında buruk bir tat bıraktı.

Müze çıkışında son durak olan Van Gogh mamulleri satış reyonundaki çeşitliliği, hareketliliği ve insanlarda yarattığı heyecanı görmek, resimlerin verdiği dingin mutluluk üzerinde bir miktar ‘pısssss!’ etkisi yarattı bende. "Heheyt, buraya kadar olanlar sadece bir tavlama operasyonuydu, esas meselemiz bu" der gibi gibi... Neyse, yazarken fark ettim ki o kadar da içerleyecek bir durum yokmuş, ‘pıss’latamamış! Güzel.

* * *

Şimdi biraz da aktüalite diyor ve yaklaşık bir haftadır Amstedam’ın neredeyse tek gündemini oluşturan hadiseye klavyemizi uzatıyoruz: Kar. Geliyordu gelecekti derken, bir geldi pir geldi. Hatta geçtiğimiz Perşembe gecesine Cumartesi gecesi muamelesi yapıp Cuma bitap düşmem, Cumartesi de dinlenmeye doymamam sonucunda, Pazarımı ağartan bir güzellik bilem oldu kar. Ev tipi Cuma ve Cumartesinin ardından her yerin iyice beyazladığından, havanın da hallice yumuşadığından emin olduktan sonra kendimi dışarı attım. Şöyle bir yürüyeyim, kar havasıyla ciğerlerimi, kar beyazıyla gözlerimi açayım, iki fotoğraf çekeyim dedim; hatta her şey yolunda gidersen kulaklarımın pasını silmeye dair bir ihtimal bile vardı cebimde. Hemen söyleyeyim, hepsi oldu… Belli aralıklarla Yelda’yı ve/veya Aylin’i de dâhil etmek için girişimlerde bulundum ama biri kardan kıştan, diğeri telefonunu duymaktan imtina edince sinematografik bir yalnızlıkla kalakaldım. Bu beyaz yol hikâyesinden görsel aktarımlar için fotoğraf albümümüzdeki yeni yüklentilere göz atabilirsiniz.

Olayın ‘işitsel’ ayağına gelince, aslında dikkatli bir gözlemci bunun ne olduğunu kolaylıkla tahmin edecektir: zira aklımdaki müzikli hedef, “haydarbar” görselinde arkadan davetkar bir şekilde göz kırpan ‘live jazz’ idi. Her Pazar saat 16:30’da olduğunu bir süredir aklımın bir köşesinde tutuyordum. Ama kim bilir hangi Pazar o saatte dışarı çıkar da oralarda olurdum; o Pazar bu pazarmış. Yürüyüşümün sonunda dümeni Haydarbar’a kırdım (bu arada önündeki küçük ve kıvrımlı harflerle yazılı küçük tabelasında barın adını okumaya yeltendiysem de olmadı, olduysa da ‘undone’ oldu… Haydarbar işte…). 1-2 saat oturup, bir şeyler içip hoş bir amcalar grubu dinledim. Arada kapı önü sigara sosyalleşme seanslarında (ilk yalnız sosyalleşmem bu arada, belirtmeden geçmeyeyim…) birkaç kişiyle dahi tanıştım. Aslında hepsiyle topluca tanıştık desem daha doğru olur. Bunlardan biri İtalya’da İngilizce öğretmenliği yapan Güney Afrikalı bir gençti… Naif fakat aptalca olmayan bir edayla “burası ne güzel, herkes pozitif; içeride de John Coltrane’i dinliyoruz adeta.” Diyen bu gencin yanında, Uzakdoğulu görünümlü, fakat gencin söylediğine göre (kız asla konuşmuyordu) buralı kız arkadaşı vardı. Öte yandan paketini yere düşürüp, “Aa sigaralarım ıslandı” diyerek muhabbeti açan, çok konuşkan bir başka buralı kadın, yıllardır böyle kar görmediğini, hayli afalladığını söylüyordu. Grubun en ilginç kişiliği ise 40-45 yaşlarında bir abimizdi. Üçüncü kelimesinden itibaren hayat, mutluluk, gitgeller, oraya bakınca öyle hissetmek, bu tarafı görünce böyle hissetmek üzerine hızlı ve saçma bir konuşmamız oldu. Nereli olduğumu öğrenince hiç Türk gibi konuşmadığımı söyledi. Türkler “nasıl konuşuyormuş ki?” diye sorduğumda da yani böyle “Arkadaşş!” falan dedi. Sonra yıllardır Türkiye’de yaşayan bir arkadaşından, ‘Atatürk vs olaylarından çok bunalmazsan (!) Türkiye’nin aslında fena bir yer olmadığından’ ve duyduğuna göre Türkiye’de evlenmek için Alevi bir kadın bulmasının kolay olduğundan bahsetti. Ama asıl derdi Güney Amerika’ya gidip orada bir aile kurmakmış… (Biliyorum burası biraz sıkıcı oldu ama idare edin artık)

Derken ben de sıkılmaya başlayıp müsaade istedim ve evin yolunu tuttum. Eve gelince o saatte n’apılır? Tabii ki maç seyredilir. Ben de öyle yaptım ve geçen haftaya kadar yapmayı unuttuğum fark edip iki haftadır tekrar yapmaya başladığım totemim eşliğinde maçımı izleyip Fenerbahçe’ye bir galibiyet daha aldırdım. Fakat konuyu açmamın asıl nedeni internet yayınında devre arasında giren ve beni benden alan bir reklam cümlesi: “Nesillerdir efkarı sevince dönüştüren Yeni Rakı, Amerika’da da yanınızda…” Vallahi içmiş kadar oldum, öyle diyeyim…

* * *

Ev bark havadisleri:

* Dün bir emlakçı eşliğinde 5-6 ev gezdik, bugün teklif verdik, pazarlık sonuçlarını bekliyoruz.

* Yarın ev arkadaşım Steven memleketine gidiyor yılbaşı için, beni yalnız günler bekliyor, nasıl olacak bilmiyorum.

* Nikah tarihimiz ve yerimiz aldığım son duyumlara göre belli oldu, açıklıyorum:
6 Şubat 2010, İzmir Fuarındaki evlendirme dairesi, saat 15:45. İlk davet ettiğim kişiler de siz kıymetli okurlarım olmuş oluyorsunuz böylece. Ona göre planınızı programınızı yapınız. Ayrıca lütfen bunu organize bir şekilde duyurmam konusunda teşvik ve önerilerinizi benden esirgemeyiniz

Bitti.



* * *



Aaa, olur mu! Bitmedi.

Hepinizin yeni yılını şimdiden kutluyorum. Yani tabii ben kutlamaya, kutlu kılmaya muktedir değilim ama kutlu olmasını diliyorum diyeyim. Kutlu, kurtlu, kuşlu, kuşkulu ama illa ki sevdiklerimizle olsun. Yer yer eylemsiz sevgilere de inanan bir hırt olsam da, daha görüşmeli, konuşmalı, yazışmalı olmasını umuyor; sağlıklı, mutlu, oyunlu bir yıl olmasını temenni ediyor ve son günlerde pek sevdiğim, eğlenceli bir şarkıyla şimdilik huzurlarınızdan ayrılıyorum…

Garbın Âfâkı

Bugün 13 Aralık, günlerin tekrar uzamaya başlamasına 8 gün var. Uzun günlere ihtiyaç var; ışığa, azıcık daha ışığa (çok değil). Sabahları perdenin aralığından odaya sızıp uyanmayı kolaylaştıracak, hafta sonu geç kalktığında evden çıkana kadar kendisinin çoktan kaybolmaya başlamasından duyulan rahatsızlığı azaltacak bir tutam daha ışığa…

Geçtiğimiz hafta sonunun üç temel gündem maddesinden söz etmek mümkün: Haydar’ın ziyareti (ki yalnız değildi), Yelda’yla Amstel Nehri boyu yürüyüş ve ilk sinema gidintisi ve nihayet Kara Pazar.

Haydar, ‘Ankara’da belli aralıklarla defalarca tanışılan insanlar’ kategorisinden arkadaşı Güney ile buradaydı. Bir ayını yeni doldurmuş bir çömez olarak buralı rolü başa düştü, garip oldu. Ama az çok altından kalkabildim sanırım. Gezme dolaşma, yeme içme ve hoşsohbet üçgenindeki ziyaret süreci iyi geldi. Şimdi bu ziyarette seyyah konumundaki kişi Haydar olduğuçün, seyahat notlarını düşmek de ona kalsın, detaylara girmeyeyim fazla. İlk geceden temsili bir fotoğraf iliştirmekle yetineyim.




Sonracığıma, Cumartesi günü Haydar ile Güney’i kalacakları ‘squat’a yolcu ettikten sonra, Amstel boyunca Yelda ile yaptığımız yürüyüş nefes aldırıcı, fotoğraf çektirici etkiler bıraktı bünyemizde.





(Fotoğrafların devamı için buradan buyurun.)

Müteakiben uğradığımız Munt’taki Pathé sinemasında ‘Whatever Works’ü izleme şansına kavuşurken, ilk deplasman sinema ziyaretimizi de gerçekleştirmiş oluyorduk. Her ne kadar film beklentilerimi karşılamaktan uzak kalsa da, darısı nicelerine diyor; sinematik sanat merkezlerinin nadide İngilizce ve/veya İngilizce altyazılı filmleri programlarına almaları için dua ediyoruz. Amin.

Aynı gün, farklı kanallardan, bir başka ‘squat’ta bir parti olduğu haberi gelince, gece söz konusu adrese yöneldik. Loş, kalabalıkça, salaşlıktan kırılan ve fakat eski koltuğunda miskinen köpeği ve kendi halindeki insancıklarıyla hoş, pis bir ‘squat’ta bulduk kendimizi. İlk biralarımızı içip Haydar’la konuşurken şu cümleyi sarf ettim: “Burada ben bile varken Ozan’ın olmaması hiç adil değil.” Amsterdam’a gelişimin ikinci günü ilk ve son kez yine bir partide rastladığım eski ODTÜ’lü Taylan’la ikinci görüşmemiz de yine bir partide oldu. Parti diyorum ya, ben partilik kısmını göremedim açıkçası. Zira günlerdir biriktirdiğim çamaşır, bulaşık, yemek, ütü ve en önemlisi uyku işlerimi halletmek düşüncesiyle Pazarı elden kaçırmamam gereken bir fırsat olrak görüyor, ve bu nedenle 12 sularında mekanı terk ediyordum. Sonradan öğrendin ki, enstrümanını kapıp gelen gençlerin yer yer ‘jam session’a çevirdiği müzikli ve kaynaşmalı gece, sabahın ikinci ışıklarına dek uzamış. Tabii benim aydınlık pazarım bir o kadar kısa sürünce, pişmanlığım iyiden iyiye arttı.

Vakitlice kalkıp çamaşır ve bulaşık makinelerini çalıştırmam yetmezmiş gibi, üstüne bir de kahvaltı için ekmek kızartmaya çalışınca bilin bakalım n’oldu? Evet, sigorta attı… Tamam, kabul, kötü elektrik tesisatlarının bizim ve benzeri memleketlere özgü bir gerçeklik olduğunu varsayarak hata etmiş olabilirim. Zaten sigorta atması nedir ki, evdeki, bilemedin apartandaki bir-iki şalteri kaldırırsın, olur biter, değil mi? Hayır olmadı, hayır bitmedi… Önce çakmağımla elektrik sayacı dolaylarını bir süre kurcalayıp öyle atık bir şalter olduğunu fark ettim, sonra da sayacın üzerindeki bir etikette gördüğüm telefon numarasını aramak için telefona sarıldım. Neyse, İngilizce olmayan menülerden yolumu bularak ilgili şahsa arızayı bildirmeyi başardım bir şekilde ve 1 saat sonra bir teknisyenimiz kapıda göründü. “Buyurun, şu taraftan.” Buyurdu, baktı, etti… ı-ıh… Ana sigorta atmış. Ana sigorta nerede peki, hemen altımızda, giriş katımızdaki bina sakinlerinin dairesinde; sakinler nerede, dağa kaçtı; dağ nerede, aa burada… Velhasıl teknisyen kardeş komşunun kapısının altından “Gelince bize haber verin, gelip arızaya bakacağız” notunu atıp gitti. Tabii gün geceye kavuştu, gelen giden yok. Kombi yok, duş yok; ocak yok, çay yok, kahve yok; ışık yok, yapacak hiçbir şey yok… Gün kabusâne bir karaltıya ve erkenden yatağa gitmeyle son buldu. Neyse Pazartesi iş dönüşünde alt komşunun ışığını görmemle eve koşup arızacıları aramam bir oldu. Sonra da hemen aşağı inip “Merhaba, ben üst komşunuzum… böyle böyle, sakın bir yere ayrılmayın” demek durumunda kaldım. Beni içeri buyur etme nezaketini gösteren sevgili komşumuz, ne yazık ki elektrik idaresinden gelen yazıyı okuma zahmetinde bulunmamış meğer. Derken geldiler, tamir ettiler, gittiler. Işık oldu, su oldu.

Gelelim düne. Dün şirketimizin büyük yılbaşı partisi vardı. Bizim bölümden Woody Allen patron Jacob, iri-geveze sitcom tiplemesi Alex, sarışın İngiliz (kadim parti arkadaşım) Mike ve ben katılıyorduk. Sıcak sıcak sınırsız snack ve içki servisleri, canlı müzik sahnesi (loş ve arkası bordo perdeli olanlardan) ve daha büyük, iki katlı, dans pistli parti sahası ile tam bir eğlencelikti. (İstemsiz parantez: Parti sahasının üst katından aşağı seyrederken, aynı günün sabahında tramvayda aklıma gelen bir düşünce tekrar nüksetti: insanların hayat içre hali ve dışarıdan bakmaya meraksız görünüşleri. Öyle ya, dümdüz olan bu memlekette mesela kimse “sana bir de tepeden baktım Aziz Amsterdam” dizeleri yazamazdı. Neyse, geçti…) Geceden devam etmek gerekirse, biraz bu taraklarda bezi ve partisemeye meyli olan bir çalışan için gerçekten de bir motivasyon aracı olabilecek donanıma sahipti. Altı buçuk sularında erkenden damlayıp bol bol yiyip içerek, kah orada kah burada insanlarla laflayarak ve müzik dinleyip dans edenleri izleyerek geçirdiğimiz 3-4 saatin ardından, önceden planladığımız üzere ortamda alkol başat etken haline gelmeden oradan ayrıldık. Sakin sakin ve bol atıştırma eşliğindeki tükettiğim mebzul miktarda alkol neredeyse hiçbir esritik etki yaratmamış, hafif bir ağırlık çöktürmekle yetinmişti… Neredeyse 10 gündür görmemiş olduğum Aylin’i görme isteğim de çıkışımı kolalaştıran bir başka unsurdu elbet .

Nitekim 11 gibi Aylin-Birkan ikilisiyle buluşup, onların programı kapsamında bir sergi açılışının yolunu tuttuk. Video enstalasyonlarından müteşekkil sergide sanata dair bir şey bulunduğunu söylemek için bin şahit isterdi, neyse ki orada o kadar kişi yoktu. Orada birkaç bira daha içtikten sonra bu kez de bir başka parti bizi bekliyordu. Sır gibi saklanan bir adreste, özel bir bilmemne partisi varmıştı… 5-6 kişilik grubumuzdaki kanı kaynayan insanlar bir şekilde adresi öğrendi ve hoop, bisikletlere atlayıp bu kez oraya aktık (tabii benim bisikletim yok henüz, onun için bazılarına ikişer kişi binmek suretiyle olanları bölüştük). Girişte kısa süreli bir naz-niyazdan sonra bizi içeri aldılar. Ziyadesiyle David Lynch’vari olan acayip mekandaki bu parti neyse ki iki buçuk gibi bitti ve kendimizi dışarı attık. Ben bununla yetinemeyecek bir halde olduğum için, üstüne bir de eve attım kendimi. Tabii eve kadar yürüdüğüm için yarım saatten fazla süren ve sonuca ulaştığında saatlerin üç buçuğa yaklaştığı bir atış oldu bu. Sonrası uyku, sonrası hak edilmiş bir Cumartesi dinlencesi…

Yarın ufukta Van Gogh Müzesi seferi var, biraz geç oldu ama güç olmasın diyoruz.

Ha bir de, “ufukta” deyince aklıma geldi, (yazıda sona kaldığına bakmayım, mühim bir haber geliyor), görünen o ki, şubat başı itibarıyla İzmir’de Pelin ve benim başrollerde olacağımız bir izdivaç söz konusu. Gayrı resmi olarak buradan bildirmiş ve davet etmiş olayım, resmi daveti de her şey netleşince çok geç olmadan hepinize şahsen iletiriz zaten.

Son olarak, eğer oradaysanız Allah rızası için bir yorum falan yazın, ya da ne bileyim, balkonunuzun ışığını açıp kapatın…

Hepinize sevgiler…

Nereden başlasam, Nasıl anlatsam: Boredom boredom…

Eğer yazımı geciktirmiş olmanın telaşına fazlaca kapılıp Pazar günü yazsaydım mesela, başlığım bu olabilirdi pekâlâ. Ama şimdi değil...

Hatta dün bir Pearl Jam şarkısında kulağıma çalınan ve bir an için özdeşleşeyazdığım sözlerle de süsleyebilirdim bu sefil yazıyı: “nothing changes but the surrounding bullshit that has grown…” Yok yok, şimdi değil…

Efendim gecikmeden dolayı özür dilerim ama hafta sonu gerçekten de “yazarımız yıllık kendine yazma izninin bir kısmını kullandığı için bugün eski bir yazısını yayımlıyoruz” kıvamındaydım, bir başka deyişle Amsterdam’da ilk daralmalarımı yaşamak gibi sevimli bir bahanem vardı – neyse ki tez geçti.

(Yine) bilenler bilir, öyle fazla meraklı değilimdir ışığa. Ama günlerdir doğru düzgün güneş yüzü görmemiş olmamın ve dahi bugün, geldiğimden bu yana ilk kez bu denli güneş görmemin (bir bedeli vardı elbet - ayazın soğuğuna katlanmak) bu ani depresif temayülümden dönüvermemde etkisi olmuş olabilir. O derece bulutsuzdu ki bugün gökyüzü, denizi ilk kez gri değil de mavi görme şerefine nail oldum (Ali Nail, Metin Diyadin, vs)

Madem öyle öncelikle bir önceki postamızdaki “gelecek hafta bu kuşakta” sözümüzün arkasında duralım ve söz verilmiş üç husustan dem vuralım:

1. Tropenmuseum’a geçtiğimiz geçtiğimiz Pazar günü saat 3 gibi gitme gaflatinde bulunduk. Hollanda’nın sömürgeci tarihiyle yüzeysel bir hesaplaşma eğilimini de tematik olarak içeren bir nevi etnoğrafya müzemiz, üç katlı mütevazı büyüklükte bir mekan arz etmekteydi. Fakat gelin görün ki oraya varışımız ile kapanma saati arasındaki 2 saatlik zaman diliminde bir katını bile tamamlamayı başaramadık. Böylece, tez zamanda edineceğim ‘müze kartı’ ile ziyaret edilecek müzeler listesindeki varlığını sürdürdü bu güzide mekanımız, ayrıntıları asıl ziyaret sonrası için saklıyorum müsaadenizle.

2. Ev için koalisyon arayışları: Aylin’in, benim gibi (fakat benden daha umutsuzca ve daha uzun süredir ev arayan) arkadaşı Birkan ile bir ortaklık ihtimalini görüşmek üzere buluşacaktık ki, bir gün öncesinde ani bir ‘boşalan ev’ haberi aldık. Evet, bir nevi erken boşalma, yani benim için erkendi en azından. Bir başka arkadaş olan Erin’giller evlerini boşaltmaktaydı (alt kata taşınmak üzere) ve tez zamanda yeni birilerini bulmak arzusundaydılar. O kişilerin biz olmamızı istiyordu gerçekten kendisi, doğrusu ev yer, kira ve depozito ve emlakçı masrafından muafiyet bakımından cazipti. Ancak eşyasız olması, birkaç gün içinde kontrat gerektirmesi; buna mukabil benim 1 ay da kalacak gül gibi bir evim olması hasebiyle ben acele etmeye hiç gerek görmedim. Buluruz elbet biz de bir münasip ev hayırlısıyla diyerek… Sonrasında Birkan’dan günlerce haber alamayıp, neyse başka birini buldu herhalde diye düşünüyordum ki dün kendisinin hala arayışta olduğunu öğrendim. Yine dün Yelda’nın ani bir şekilde bir aylığına başka bir odaya taşındığı haberini aldım. Yine yine dün, mevcut ev arkadaşım Steven ile “ya valla ben de bir şey bulamıyorunm, en iyis güçlerimizi birleştirip birlikte ev arayalım” muhabbetine girdim… Sonuç? Beklemeye devam…

3. Rotterdam yolculuğu: Perşembe günü, kuzey Hollanda yöresindeki vatandaşlarımıza hizmet veren Rotterdam Konsolosluğu hedefimdi. Maksat gerekli evrak ile gidip “bakın ben geldim, burada çalışıyorum, aha bunlar da belgelerim; söyleyin TC ve TSK’ya beni askere bir süre daha beklemesinler” demek. 8:30’da açıldığını ve öğlene kadar alınan sıra numarası ile iş görüldüğünü öğrendiğim bu vatan ocağına vakitlice varmak için sabah 6 gibi kalkıp 7 gibi Merkez İstasyon’dan bir trene bindim. Yaklaşık bir saatlik yolculuğun ardından 8’i az geçe Rotterdam Merkez İstasyonu’na vardııım… Ne var ki 1: etrafa bakarak güzelce geçireceğimi düşündüğüm tren yolculuğu burada günün 8’den önce ağarmaması ve uykumu alamamış olmam gerçeği ile birleşince pek de matah olmayan bir gece yolculuğuna dönüştü. Ne var ki 2: feci bir yağmur ve fırtına ilk kez ayak bastığım bu şehirde, görünen o ki, sabırsızlıkla beni bekliyorlardı. Trenden indim, yakın olduğunu bildiğim (haritadan bakmıştım) konsolosluğa doğru gitmeye çalıştıkça, geçmem gereken sokak ve cadde isimlerine bir türlü rastlayamıyor ve savruldukça savruluyor, ıslandıkça ıslanıyor, yürü babam yürüyordum. 10 dakika, 20 dakika derken halen hedefe yaklaştığıma dair bir işarete rastlayamamış fakat iliklerime kadar ıslanmayı çoktan başarmıştım. Tabii bu süreçte şemsiyemin ilk kez rüzgarda ters dönmesi deneyimini yaşadığımı ve yine ilk kez gerçekten havaya küfür etmek durumunda kaldığımı belirtmeliyim. Neyse, sonunda döne dolana, sora sora buldum gonsolosluğu. İçeri adımımı atmamla Türkiye’de olmadığımı unutmam bir oldu. Ayrıntılara girmeyeyim, ama hepsi unutturucuydu işte… anlayın. Neyse sıra numarasıydı, beklemeydi, beklerken bir gurbetçi vatandaşımızla (aa, adını hâlâ hatırlıyorum: Hayati Delice) tanışmaktı derken sıra geldi ve alışık olduğumuz bazı bürokratik muhalefetlerle karşılaştıktan sonra işlemimi yaptırıp – tabii sırılsıklamlığımdan pek bir şey yitirmedi bu arada – gerisin geri istasyona yöneldim. Islak ve fakat daha aydınlık ve nispeten rahatlamış bir ruh haliyle yaptığım yolculuk sonunda saatin henüz erken olduğunu görüp “madem öyle IND’ye (yabancılar şubesi) gidip oturma izni kartımı alayım,” dedim. Gittim de… tramvay ve tren yetmezmiş gibi bu kez de otobüse atlayıp IND’ye gittim ve inanır mısınız, huzur doldum (tabii kartımın zaten hazır olması ve mesela siyah olmamamın da payı vardı bunda kuşkusuz). Hemen buyur edilip kartımı verdiler ve hooop eve döndüm. Sonrası uyku, sonrası normalleşme…

[Flashforward] bugün, akşam yine şirketin bir Borrel (içmece) etkinliği olduğu haberi gelince, beleş içki baldan tatlıdır şiarıyla oraya uğradık. Orası dediğim yer de daha önce defalarca önünden geçtiğim, geçerken de “ne güzel bir kilise, bir ara içeri girip göreyim” diye geçirdiğim ve fakat artık bir cafe-bar olan tarihi bir kuley(miş)di. [Hatta adı da Schreierstoren (Weeping Tower) imiş ve eski zamanlarda uzak diyarlara açılan denizcilerin eşleri ve edevatı bu kuleye çıkıp arkalarından mendil sallar, ağlarlarmış] Dolayısıyla günlerdir yazmak üzere aklımın bir köşesine not ettiklerimle hâlihazırda yazdıklarım arasındaki mesafe, eve geldikten sonra üzerine içtiğim çorbaya rağmen, orada içtiğim güzel şaraptan kaynaklanmaktadır.

(“Çok uzun tümce” uyarısı aldım, yoksaydım –bunun için de uyarı aldım ama bunu yoksayamayacağım, kusura bakma Ms. Word.– kusura bakmayın)

Bu yazımızın da sonuna gelirken mühim not – Pelin’in lojistik desteği ile artık bir fotoğraf makinem var ve müteakip yazılarda her an (muh)telif fotoğraflarlarla karşınızda olabilirim.

İyi geçmiş bayramlar diler, hasretle kucaklarım…

PS: Önemli bir ayrıntıyı unutmuşum: Bugün yazmak yönündeki bir numaralı motivasyonum, " 'bir ara' yazmalıyım" sayıklamalarım sırasında karşıma çıkan hoş bir tesadüf oldu. O tesadüf elbette günün tarihinden başka bir şey değildi -- 01 Ara.

"Sörf Tabii ki Yerim"

Sevgili dostlar,

Ev arayışları bir yol ayrımına doğru yaklaşarak ilerlemekte ama ondan evvel aktüel gelişmeler: Mevcut arayış güzergahındaki son vakanın altyapı safhasına bir önceki yazımızda birlikte tanık olmuş, devamını merakla beklemeye başlamıştık. Ne mi oldu?

Kaizersgracht’taki (bir öncekinde yanlış yazmışım, hatta yine yanlış yazıyor olabilirim, zaman…) ev yer olarak gayet, fiyat olarak da (yerine göre) pek iyiydi aslında. Fakat üçüncü kattaki bir çatı katı olan bu stüdyo daire, merdivenlerinin dikliği ve darlığının ötesinde, daraltıcılık potansiyelinin yüksekliği itibarıyla da fazla oyalanmadan döndüğüm bir ev görmesi oldu. Tabii bunda kata çıkarken oluşan tedirgin edici durumun da etkisi olmadı değil, şöyle ki: motosikletiyle ve fakat geç gelen siyah montlu emlakçı önde ben arkada merdivenleri tırmanmaya başlıyorduk ki evin girişinde Ukraynalı görünümlü (bkz. Shevchenko) bir delikanlı yanımızda bitip kuru bir merhabanın ardından tırmanışta benim ardıma düştü. E haliyle ben de hain bir pusuya düştüğüm paranoyasına kapılmaktan alamadım kendimi, böyle bir durumda mesela BG olmak gerekmiyordu işkillenmek için. Neyse, Şevçenko meğer mevcut kiracıymış, gayet medeni bir şekilde –yine de hızlıca- göz attıktan sonra, “tamam, ben biraz düşüneyim, duruma göre ararım; zaten bu daha gördüğüm ilk ev” deyiverip olay mahallinden uzaklaştım.

Gelelim söz konusu yol ayrımına. Gidişat göstermekte ki, tek başına ev arandığı sürece, buradaki ev şartlarını gördükten sonra ister istemez bir miktar yukarı çektiğim makul kira eşiği ve makbul ev kesişimi pek kısıtlı bir ihtimalin ötesine geçemiyor. Haliyle dört başı mamur bir kiracı olabilmek için her türlü koalisyona açık olmakta fayda olduğu aşikar, işte tam da bu noktada bazı ittifak ihtimalleri ufukta beliriyor. Şu an için biri Aylin’in çöpçatanlığında buluşmayı beklediğimiz bir Türk arkadaş, bir tanesi dün gece konuyu karşılıklı dillendirdiğimiz Everton’lu ev arkadaşım Steven, ve hatta biri de belki Yelda... Bu konuda yakın zamanda gelişmeler bekleyebiliriz…

Steven demişken, bu hafta sonu yine bir misafirimiz var İngiltere’den (valla çıkıp çıkıp geliyor bu İngilizler, biliyorum bizim geçişkenliğimizi zorlaştıran faktörler var ama örnek olsun işte). Kendisi Steven’ın çocukluk arkadaşı, adı… bilmiyorum. Yani tanıştık ve dün gece üçümüz dışarı bile çıktık ama anlamadım adını, zaten söylediği şeylerin de en fazla yarısını anlıyorum. Mesela nereden geldiğini sorduğumda aldığım “Bırr’m” cevabının Birmingham olduğunu anlamam sadece bir tahmin başarısıydı. Anlaşmaya dair istisnai bir konumuz vardı tabii, hakkını yemeyeyim, futbol. Önce evde tipik bir İngiliz girişi ile birkaç bira, birer pizza, 3-5’er bira daha tüketilip, muhtelif şarkılar dinlenip, tüketilen alkol miktarı nispetinde artan bağırtılarla şarkılar söylendikten ve futbola ilişkin türlü muhabbetler yapıldıktan sonra dışarı attık kendimizi. Aslında onlar kendilerini attılar dışarı, ben de başta hiç niyetim yokken onlarla çıkmış buldum kendimi. Bir saatlik yürüyüş, yol üstü birkaç mekan, birkaç bira daha derken hiç beklenmedik bir zamanda ilk Coffeeshop deneyimine dâhil olmuş buldum kendimi. Sonu ise, özet geçmek gerekirse, biraz flu ve mecburen taksiyle eve dönmeli bir gece oldu, bitti…

Gelelim bugüne… Başlıca iki gündem maddesinden söz etmek mümkün: İlk organize park gezisi ve ilk Fenerbahçe maçı izleme deneyimi.

Vondelpark buranın galiba en meşhur ve en büyük parkı. Yelda ile buluşmamızın ardından aktarmalı bir yolculuk yaparak parka vardığımızda saatlerimiz yaklaşık dördü, havamız ise kararmasına neredeyse bir saat kaldığını gösteriyordu. Bulutların parçalı olmasını fırsat bilerek aradan süzülmeye çalışan güneşin ılıttığı bir sonbahar günü için iyi bir tercih yapmıştık belli ki.

Parkın hemen girişinde şöyle bir had bildirme tabelasıyla karşılaşarak başladık yürüyüşümüze:


Görünüşe bakılırsa, adabıyla yaptığınız sürece yiyin, için, sıçın ama gelip burada konaklamayın, şeklinde genel bir mesaj okumak mümkündü. İlginç olan detaylardan biri (mesela bikiniyle) güneşlenmenin serbest olduğu, öte yandan çıplak güneşlenmenin yasak olduğu ibaresiydi. Benim en çok içerlediğim ayrım ise park içinde akustik enstürman çalınmasının serbest olması, buna mukabil her nevi perküsyon aletinin bu serbestinin dışında bırakılması oldu.

Sonrasında yürüdük, yürüdük… (Parktan örnek enstantaneler, fikir vermesi ve sayfayı renklendirmesi maksadıyla -oradan buradan araklanarak- aşağıda ilginize sunulmuştur. İlgili üretim ve aktarım araçlarını edinmek suretiyle el emeği göz nuru fotoğraflarımı da sizlerle paylaşacağım günler gelecektir elbet.)







İyice temiz hava ve bolca huzur teneffüs ettikten sonra, park çıkışındaki Filmmuseum’a kısa bir hoş geldik ziyaretinin ardından muhitimize döndük (Muhitimiz diyorum zira benim mevcut geçici evim ile Yelda’nın mevcut geçici evinin 25 dakikalık bir yürüme mesafesiyle birbirinden ayrıldığını bugün bilfiil öğrenmiş olduk.) Hızlı bir yemeğin ardından sıra neye gelmişti? Maça. Park öncesi yola çıkmadan Yelda’nın yaptığı istihbarat sonucu varlığı, yerini ve maç yayınladığını öğrendiğimiz bir Türk kahvesi, ilk maç yayını takibime ev sahipliği yaptı. Aslında kahveden ziyade ve tam adıyla ‘Efes Café-Bar’dı mekanın adı ve bizim kahvelerimizdeki çay fiyatına bira servisinin de olması gerçekten çok etkileyiciydi. Maç kısmını es geçiyorum, fakat semptomatik bir ifade olması açısından ilgilimi çeken bir gurbetçi cümlesi paylaşayım: ilk yarının sonlarında üst üste birkaç kurtarış yapan Rüştü’ye takdirini iletmek isteyen bir ağabeymizin, “ulan İbne Rüştü, amma kurtardın ha!” kabilinden mırıldanmalarına karşı yine şaka yollu gelen yanıt pek hoştu: “Hey, Rüştü’ye ibne diyemezsin… ama gey dersen olabilir.”

Hazır Vondelpark ve futboldan bahsetmişken, birkaç gün evvel öğrendiğim bir de güzellikten söz edeyim son olarak. Efendim Amsterdamlı yabancılar internette bir cemaat oluşturmuşlar ve aralarında örgütlenip çeşitli faaliyetler içerisine giriyorlarmış. Bunlardan biri de her Pazar Vondelpark çimlerinde yapılan futbol etkinliğiymiş: http://www.meetup.com/amsterdam-expat/calendar/11894792/?a=fd_new_rsvp_multi_tl . Katılmak ne zaman nasip olur ve önümüzdeki günlerde hava buna ne kadar izin verir bilmesem de önümde ciddi bir hareket alanı açılmış hissine kapıldım bunu öğrenince. En iyisi ben bir ayakkabı ayarlayıp haftaya gireyim bu çim topuna: durmak yok, topa devam.

Şimdilik bu kadar diyor, bana oy veren vermeyen tüm vatandaşlarımı gözlerinden öpüyorum.



Sinemamızda muhtemel gelecek program:

*Tropenmuseum: Bir Etnoğrafya Müzesinden Notlar
*Ev için koalisyon arayışları
*Günübirlik Rotterdam seyahati: Türk Konsolosluğu ziyareti

Ev-et

Evet, anlar var.

Bir de anlaşılmak inancı – umudu.

Bilen bilir, bilmeyen de tahmin eder; yazmak her daim hesaplaşmalı bir şeyler içermiştir benim için. Ama böyle bir mecradan yazmak çok yeni, bilinmedik ve ne yalan söylemeli, heyecan verici.

Son kamuyane (publicly için şimdi uydurmak zorunda kaldım bunu) yazışların, ‘birileri için’ yazma deneyimlerimizin, fiilen bir araya gelişimizle sonlanmış olması gerçeği aklımdadır hâlâ mesela (bkz. Ahmet Haşim Caddesi, No:52). Dolayısıyla madem gerçekten uzaktayım şimdi, demek ki yazmanın tam zamanı…

“İyi de bu blogun içeriği ne olacak,” diye soranlar oldu bana, aklından geçirip sormayanlar da olmuştur belki; cevap: bilmiyorum. Anları zamana uzatmadan yazabilenler gibi yapabilmek isterim aslında. Minik gündelikleri patır patır döküp geçmek. Becerebilir miyim? Gerçekten bilmiyorum.

…

Bakıyorum da neredeyse 20 gün olmuş geleli. Özet geçeyim ki bugün derse ilk defa katılanların notları eksik kalmasın. İlk 15 günüm, bir daha öylesi bir yerde kalabileceğime dair ciddi kuşkular uyandıran bir otel dairesinde geçti. Şehrin gösgöbeğinde ve güpgüzel kanal manzaralarıyla bezeli bir yerdi. Fotoğraf makinem olmamasında ne kadar hayıflansam azdı, bayağı bir hayıflandım ama yetmedi işte – ki halen mahrumum bir makineden ve hayıflanmaktayım. Söz konusu mekan, gelişimden sonraki ilk Pazartesi başladığım işime yürüme mesafesindeydi. Gittim geldim, gittim geldim (merak edenler olursa iş ve iş arkadaşları en azından ‘bir’ başka yazı konusu). Derken geçtiğimiz Çarşamba ‘şirket evi’ dedikleri bir eve taşındım, bildiğiniz ev. Böylece en geç aralık sonuna kadar bir adet İngiliz ev arkadaşım ve işe yaklaşık 5 km’lik bir yolum oldu. Tabii bu mesafe tabanvaydan tramvaya terfi (yoksa tenzil mi demeli) etmemi de beraberinde getirdi. İnsan namına turistten bol bir şey görmediğim muhitlerden uzaklaşıp ‘nezih’ bir semte uzanmak suretiyle şehre karışır oldum haliyle. İskan ve yerleşim bazında geldiğim nokta özetle budur.

…

Az evvel telefonum çaldı, adamın biri “bana mesaj göndermişsiniz,” dedi, “ev için.”

“Bir yer buldunuz mu, yoksa hâlâ arıyor musunuz?” “Arıyorum,” dedim, “yalnız hangi ev, çıkaramadım da...”

(Tabii her akşam internette bakıp dolanıp üçer beşer kişiye şu sabit mesajı gönderince insan bilemiyor hangisi olduğunu: ‘merhaba, ben TomTom’da çalışmak üzere Amsterdam’a yeni gelen bir yabancıyım. En az 12 ay için bir ev bakıyorum. Rica etsem evinizin tam adresini / fotoğraflarını gönderebilir misiniz? // Müsait bir zamanda görmeye gelebilir miyim?’ Tabii şimdiye kadar kaç evi gidip gördün derseniz: sıfır. Bu akşam bir ilk olacaktı aslında, iş çıkışı bir adresin kapısına kadar gittim ama olmadı, bulamadım (muhtemelen) hayvan ev sahibini, gerisin geri evime (?) yollandım)

Kaizerstraat, 200 numaraymış. “Tamam, yarın akşam 6 gibi gelirim.”

Bu durumda ne yapmak gerekiyor? Hemen e-mailleri… (biliyorum çok bölündü ama n’apayım, telefon çaldı yine. Şimdi de kayıp ev sahibi aradı; evet, hayvanmış… unutmuşmuş!!) Ne diyordum, hah, şimdi hemen e-mailleri karıştırıp bu ev neyin nesiymiş bakıp ona göre yarın gitmeye değip değmeyeceğine karar vermek gerekiyor.

İlk postumuz da ancak bu kadar kötü bağlanabilirdiymiiş…

Evsizliğime verin, evinizin kıymeti bilin…

Neden?

An lar var,
An lar lar..